EŞİTDİN, GET!
Gündə bir qarın yeməyə möhtac olan yoxsullardan biri, bir parça çörək tapıb aşpaz dükanının yanına gəlir. Bütün ömründə xörək yeməyən bu yazıq uzaqdan aşpazın bişirdiyi kababa baxır, çörəyi ağzına qoyub yeyir. Demə, aşpaz buna göz qoyurmuş. Kişi çörəyini yeyib qurtarır, getmək istəyəndə aşpaz tutur yaxasından ki:
– Ver kababın pulunu!
Kişi başlayır yalvarmağa ki:
– Ay başına dönüm, mən nə vaxt sənin kababmı yedim ki, pulunu da verəm.
Aşpaz əl çəkmir ki:
– Yox, sən kababa baxıb çörəyini yeyirdin. Gərək pulunu verəsən.
Kişi nə qədər yalvarırsa, olmur. Aşpaz onun yaxasından əl çəkməyib axırda tutub qazının yanına aparır. Bu zaman Molla da bir məsələ üçün qazının yanında imiş. Qazı bunların məsələsinə qulaq asır, sonra üzünü Mollaya tutub deyir:
– Molla, bu məsələni həll eləmək mənim işim deyil. Yenə sən həll eləyə bilərsən.
Molla aşpaza deyir:
– O kişi ki, sənin xörəyini yeməyib, sən ondan nə pul istəyirsən?
Aşpaz deyir:
– Gözü ilə baxıb, burnu ilə də qoxusunu çəkib. Mən ondan bu haqqı istəyirəm.
Molla deyir:
– Haqlısan, qardaş! Gərək verə.
Aşpaz bunu eşidib başlayır sevinməyə ki, indi Molla yoxsuldan pul alıb, verəcək ona. Molla öz cibindən bir kisə pul çıxarıb aşpazın qulağının dibində silkələyir. Soruşur:
– Eşitdin?
Aşpaz soruşur:
– Nəyi?
Molla deyir:
– Pulların səsini.
Aşpaz deyir:
– Eşitdim, nə olsun?
Molla deyir:
– Demək ki, haqqını aldın. Di yeri, çıx get!
Aşpaz hirslənir ki:
– Hanı? Mən nə haqq aldım?
Molla deyir:
– O, kababı gözü ilə görüb, burnu ilə qoxulamışdı. Sən də pul kisəsini gözünlə gördün, pulun da səsini qulağınla eşitdin. Sənə çatası haqq ancaq bu ola bilər.