Goran Živaljević

„Dignimo ruke visoko gore, naše će biti Solunsko polje.“
Dakle

srpska politika 90-ih je generalno izgubila bitku, bez obzira na ovakve male pobede talentovane generacije operativaca Beogradskog centra, kojoj je pripadao i Miloš.

Stojana Novakovića pre sto dvadeset godina: „Što su više Makedonci, to su manje Bugari, upravo je to naš nacionalni interes na tom prostoru.“

čuvenom mostu preko Vardara u centru Skoplja (mi ga zovemo Dušanov most, a Makedonci ga znaju kao Kameni), nalazi tabla koja govori koji turski sultan ga je obnovio u 17. veku, bez ijedne rečenice o tome ko ga je sagradio. Kao kada biste u brošuri o Areni u Puli mogli da pročitate da je delimičnu restauraciju radila firma Konstruktor iz Splita 70-ih godina prošlog veka, bez ijedne reči o tome da je to građevina iz vremena Rimskog carstva.

Nepostojanje srpske crkve u Skoplju, Kumanovu, u srpskim selima Skopske Crne Gore, dodatno podstiče ove procese našeg gašenja u Severnoj Makedoniji, dok se u Hrvatskoj (svesni toga da se srpska vera teže oduzima nego srpska nacija), opredeljuju za podmuklu taktiku da Srbe koji imaju svoju crkvu zovu „pravoslavcima“, kako bi za koju godinu ili deceniju ti pravoslavci postali „Hrvati pravoslavne veroispovesti“, ono što je bitno, više ne Srbi.

Mi često mislimo da je velikim zapadnim partnerima blanko interes da se svi mi dobro slažemo na Balkanu, da gradimo mostove, a ne probleme, da sarađujemo, pričamo, delimo dobro i zlo, da se razumemo i spontano postajemo prijatelji. Greška. To nisu iskreno želeli ni 1991, pa ne žele ni danas.

Reč je o spomen-kosturnici srpskih vojnih kadeta (njih 261) koji

su ratne 1915. godine čuvali strateški bitan železnički pravac prema Solunu, a koje su bugarski vojnici, u sadejstvu sa austrijskom komandom i lokalnim stanovništvom, prepadom zaklali na Veliki petak, te teške srpske ratne godine.

Jutro u Solunu je uvek dobar izbor za novi početak, gde god da ste se uputili.

A u isto to vreme lopovi, prevaranti, nepismeni sa kupljenim diplomama, hohštapleri i secikese, od zla oca i još gore majke, postaju pozitivni primeri u društvu, bez ijednog pozitivnog pasusa u onoj životnoj proveri, koju im niko pošteno nikada nije ni napisao