Hələ sonralar, lap sonralar, üstündən illər keçəndən sonra biləcəyəm; insan gücü çatan qədər dəhşətə gəlir, səbri tükənənə qədər heyrət edir… Sonra hər şey adiləşir. Ona bənzəməyənlərə dodaq büzür, rişxənd edir (Təbiətdə də belədi: qanqallıqda bitən bir buğda sümbülü və ya zanbaq gülü alaq kimi görünür). Şərait adamı dirigözlü öldürür və öldürdükcə də azğınlaşdırır. Beləliklə, insan xislətinin əzəli harmoniyası pozulur, o, dəyişir – eybəcərliklər, faciələr, quduzluqlar özünə meydan tapıb cövlan edir…
İnsan həyatda ən böyük zərbəni özünü onlardan bildiyi adamlardan alır.
Qarşındakı düşməni özündən güclü bilmək, onu əzəmətli və məğlubedilməz təsəvvür etmək əvvəlcədən məğlubiyyətə düçar olmaq deməkdir
Gözgörəti bizimlə – ölən yoldaşlarımızın arasındakı laqeydlik səhrası uzanıb gedirdi. Mənimsə çılğın hisslərim tez-tez özbaşına işə qarışırdı. Anlaya bilmirdim ki, filmlər, əsərlər, mahnılar – bunlar hamısı müharibə baş verib qurtarandan sonra yaranır. Necə deyərlər, hər kəs çalışır ki, müharibə müharibəyə oxşasın. Heç kəs etiraf etmək istəmir ki, bu andıra qalmış müharibə heç nəyə oxşamır. Onda olan hər hey bomboz, sərt, qəddar və mənasızdı. O heç bir mənəvi dəyərə və ölçü-biçiyə sığışmır. Çünki müharibənin özü naqisliyin törəməsidir. O anlarda anlaya bilmirdim ki, tikələrə bölünmüş çoxüzlü reallıqları toplayıb yan-yana düzməyə, bütöv halda təsəvvür etməyə zaman və səbir lazımdı. Bizim həyatımızın bir parçasına çevrilən əzab-əziyyətlər, təhlükələr, ölüm-itimlər nə dövlətin, nə də ictimaiyyətin vecinədir.
«Əlində imkanın ola, Yer üzünün bu şəkildə şəklini çəkib Allaha göndərəsən. Arxasında da yazasan ki, İlahi, kilsələr və məscidlər günahların öhdəsindən gələ bilmədiyi kimi, müharibələr də haqsızlıq və ədalətsizliyin öhdəsindən gələ bilməyəcək. Məgər bunlar sənin özünə agah deyil?»
Silahla güllələnənlər sağ qalanları silahsız güllələyir. Bu ağrını bizim çiynimizdən götürə bilən varmı?
Ömrümüz boyu özgələrə qarşı qəddarlığa və tələbkarlığa hazırlayırıq özümüzü…»
İnsan döyə-döyə aldığını döyülməyincə əldən vermək istəməz axı…
Görünür, bu dünyada hamımız özümüzdən güclülərin daxili aləmindən gələn mərhəmətə, həmtaylarımızın havadarlığına möhtacıq. Və bu münasibət hansısa bir məqamda ucadan səslənməlidir
Görünür, həyatın ibtidai, dönməz və əbədi qanunlarından biri də budur. Sevgiyə qarışan nifrət, dostluğa yol tapan xəyanət, müharibəyə burnunu soxan sülh; ağıla qoşulan dəlilik həmişə birinciləri parçalayıb dağıdır və ya onu heydən salır.
fb2epub
Faylları buraya köçürün,
bir dəfəyə 5-ə qədər fayl