Kemale Qehremanova

ürəkləri isinmirdi. Çünki ürək sevgiylə isinər

Bu şəhərdəki insanlar da hamı kimi xoşbəxt olmağa çalışırdı.

Xoşbəxt olmamalarının günahı kimdə idi?

Buna cavab vermək o

qədər çətindir ki... İnsan ömür boyu nəyinsə arxasınca gedir, əldə edəndə “xoşbəxt” olur, vaxt keçir və o hiss öz işıltısını itirərək sönür. Sonra arzusunda olduqları yeni “xoşbəxtlik” arxasınca qaçırlar. Yenə də eyni şeylər yaşanır. Zaman içində yaşanan və yox olan neçə-neçə “xoşbəxtlik”.

Və yenə də insanlar axtarış içindədirlər. Hər yerdə, müxtəlif yerlərdə, işlərdə, hər şeydə qızılda, pulda, evdə, sevgidə, hər kəsdə ailədə, uşaqda... Hamı – dostlar, cəmiyyət, ənənələr, din bizi bildiyi “xoşbəxtliyə” yönəltməyə çalışır. Uşaqkən bunları anlamırsan, hiss etdiklərin sənə o duyğunu yaşadır, yaşa dolduqca isə

artıq öyrədilənlər, öyrəndiklərin və gördüklərin sənə “sənin xoşbəxtliyini” diktə edir, bil­dikləri doğruları, hər şeyi, namus-qeyrət və utancın da nə olduğunu, öz həqiqət pəncərəsindən anladırdılar

Öz torpaqlarını düşmən ayağı altında olmağına yol ver­məyərək torpağına, xalqına, sevdiklərinə sahib çıxa bilmə gücü olan qürurla insanların gözünün içinə baxaraq yaşayan xoşbəxt insanlar...

Həyatları alt-üst edən, yurdları viran qoyan qanlı sa­vaşlar hər bir xalqın həyatında olub, bəzi nəsillər bunu bir neçə dəfə yaşayıb bəzilərinin isə həyatına qara səhifələr yazılmayıb. Nə yazıq ki, Azərbaycan xalqının qismətində də acılı-ağrılı illəri yaşamaq varmış

1992-ci il... Dağlıq Qarabağda hökm sürən gərgin vəziy­yət gündən-günə ağırlaşırdı. Bakıda çalınan həyəcanlı təbillərin dalğasında

Şuşa şəhəri çalxalanırdı