Terwijl caritas altijd van boven komt, en solidariteit groepsverbondenheid en een vorm van gelijkheid veronderstelt — wij zijn solidair met diegenen die met ons solidair zijn — gaat empathie een stap verder, want het veronderstelt een zich inleven in het voelen, denken en leven van de ander.
In Na de Groote avond probeert Ludo Abicht een antwoord te bieden op de vraag, wat nu kan gebeuren na de ineenstorting van de zogenaamde socialistische wereld en de ineenstorting van de sociaaldemocratie. Hoewel het in principe een beter antwoord op deze problemen biedt, is links als het ware verlamd geraakt, zeker in de kernlanden van het Westen.
Bij zo'n fatalisme legt Abicht zich niet neer. Hij herkent overal tekenen van voorzichtige hoop, onder meer door het ontluiken van de idee en praktijk van de commons.
Na een leven vol doen en denken, overschouwt Ludo Abicht diverse pistes voor een betere wereld. Hij staat stil bij het sociale denken van politieke filosofen, ontdekt de Afrikaanse Ubuntu-filosofie, staat stil bij de levensfilosofie van de Maya's en de microfinanciering in Centraal-Amerika. In de commons, die al sinds de middeleeuwen bestaan in Europa, vindt hij de ideale en realistische vorm van empathie, waaraan mens en samenleving — dringend — nood hebben.
