Dünya belə qurulub – kədər də, ağrı da, ümidsizlik də elə sevincin özü kimi keçicidir; hər şey ötüb-keçir, solğunlaşır, dərinliyini və dəyərini itirir və sonunda elə bir an gəlir ki, insan nə vaxtsa ona ağrı vermiş olayı belə xatırlamaq iqtidarında olmur. Hə, ağrının özü də zamanla solur.