Göstərilən hansısa bir lütfkarlığa görə minnətdarlıq hissindən çıxış edərək tərifə layiq olmayan şahını vəsf edib ucalara qaldıran, özlüyündə ona haqq qazandıran adam ictimai ədalətin ziddinə gedir. Tit Liviy doğru deyir, şahların hakimiyyəti altında böyüyən şəxslərin danışıq dili kiməsə yarınmaq və narahatedici ikiüzlülükdən yoğurulub: onların hər biri öz hakimini tərifləyir, necə hökmdar olmasından asılı olmayaraq onun adına şücaətlər, şanlı əməllər yazırlar.