Biz bu yolu kədərlə adladıqca anladıq:
Beşik necə işıqlı!.. Qəbir necə qaranlıq!..
Doğulduq – qarşımızda uzun bir yol, tükənməz!
Böyüdük – nə yazıq ki, uşaqlıq geri dönməz.
Qocalıqda yanırıq gəncliyin ötdüyünə,
Öləndə də həyatın ömürlük bitdiyinə!..
Bəs hardadır səadət, harda? – sordum əlbəəl.
– Onu sənə bəxş edən Tanrı idi, ay əfəl!