Ola bilsin, rəzil və əclaf adamların obrazını yaradarkən yazıçı, qanına iş­lə­miş, am­ma cəmiyyətin adət və qanunlarına görə ağlın ən gizli guşələrində yaşınmağa məcbur olan həmin instinktin diktəsi ilə işləyir. Təxəy­yülün məhsulu olan obrazı ətə-qana doldurarkən özündən kənarda yaratdığı “mən”in o cə­hətlərini göstərir ki, onlar başqa yolla ifadə oluna bilmir. Yazıçıya isə bir şey qalır – bütün bunlardan qurtul­maq, azad olmaq sevinci