bəlkə də, bütünlükdə incəsənətin kökündə, bəlkə də, istənilən mənəviyyatın kökündə ölüm qarşısında qorxu gizlənir. Biz ondan qorxuruq, dünyanın faniliyi canımıza vicvicə salır, çiçəklərin hər dəfəsində solmasını, yarpaqların xəzana çevrilməsini kədərlə izləyirik, qəlbimizsə pıçıldayır ki, biz də bu fani dünyada müvəqqətiyik və tezliklə solacağıq. Və obrazları kətana köçürən rəssamlar, ya da bu həyatda hansısa qanunauyğunluq axtaran, ideyalar irəli sürən mütəfəkkirlər bütün bunları rəqsi bitib-tükənməyən ölüm yallısından nəsə qopara, nəyisə ona qarşı qoya bilmək üçün edirlər. Bu nəsə heç olmasa onların özündən çox yaşayacaqdı.