Bir dəfə məcrası qurumuş çayın kənarında oturmuşdum, hiss etdim ki, yel döyən qayanın lap kənarında nəsə yapışqanlı, sürüşkən bir gil parçası əlimə dəydi. Mən bu gil parçasını əlimə alıb sıxdım, yastıladım, ondan bir fiqur düzəltdim. Burnumda tanış bir qoxu duydum. Əvvəlcə buna fikir vermədim. Bu qoxu mənə yaxşı tanış idi. Bu, xam neftin qoxusu idi – gillə qarışmış xam neft. Ayağa sıçradım. Tamam yaddan çıxarmışdım ki, mən Bakıda, hər qarışı neft qoxuyan o şəhərdə deyiləm. Dağıstanda idim. Mənimlə ən yaxın neft mədənləri arasında nəhəng dağlar ucalırdı. Həmin yeri yoxladım, doğrudan da, qayanın altından gilli-palçıqlı kiçik bir neft şırnağı axırdı. Mən bu cür şırnaqların əhəmiyyətini bilirdim.