“Məndə hazırda bir pasient xanım var ki, ərə getməsi onun üçün əsl faciəyə çevrilmişdi. O, sevgi, seksual məmnunluq, övladlar və sosial hörmət istəyirdi. Lakin həyat onun gözləntilərini aldatdı, əri onu sevmirdi.
Əri hətta onunla birlikdə bir süfrə arxasında oturmaqdan da imtina etmişdi və yeməyini yuxarı mərtəbəyə gətizdirirdi. Onun uşaqları yox idi, cəmiyyətdə mövqeyi yox idi. O havalandı. Öz təxəyyülündə o, ərindən boşanmışdı və yenidən qızlıq familiyasını götürmüşdü. İndi o, əmin idi ki, bir ingiltərəli aristokrata ərə gedib və onu xanım Smit çağırmağımızı təkid edirdi. Uşaqlara gəlincə isə, ona belə gəlirdi ki, hər gecə bir uşaq doğur. Mən onu hər dəfə yanıma çağırtdıranda o, mənə deyir: “Həkim, bu gecə mənim qız bebbim doğulub”.