Həy atımın nə yola girəcəyini tam olaraq bilmirdim. İçimdə hər şeyə qarşı bir maraq, hədsiz bir oxuma sevgisi və aclığı vardı. Bir tərəfdən də həyatımın bir şəkildə “əskik” olacağını, başqaları kimi yaşaya bilməyəcəyimi hiss edirdim. Bu duyğunun bir qismi eyni atamın kitabxanasına baxarkən hiss etdiyim kimi mərkəzdən uzaq olma fikri ilə, İstanbulun o illərdə hamıya hiss etdirdiyi əyalətdə yaşama duyğusu ilə bağlıydı. Bir başqa əskik həyat narahatlığı da istər rəssamlıq olsun, istər ədəbiyyat sənətkarına çox da maraq göstərməyən və ümid də verməyən bir ölkədə yaşadığımı bilməyim idi.