Bu, əllə toxunulacaq qədər kəsif, ruhani rənglərə boyanmış, hər qarşılaşdığını bir rəhmaniliyin hüdudlarına qədər aparıb çatdıran, ən adi şeylərə təsirlənmə, “bağışlama” ədası verən, dua və təvəkkül yüklü, dünya ilə axirətin arasında aralıq qapı kimi duran qəribə bir zaman idi. Köhnə istanbullu öz simasına həmin zamanın güzgüsündə çox uzaq, az qala əlçatmaz guşələrdən gəlmiş bir şey, bütöv bir axirət qoxusuyla tüstülü kölgə kimi tamaşa edirdi
İstanbulun əski Zamanı