Bu gün axşam Bep bizdə olan vaxt qapının zəngi bərkdən və uzun çalındı. Mən ağappaq ağardım, o saat qarnım ağ­rımağa baş­ladı – hamısı da qorxudan.

Axşam yataqda özümü həbsxanada tək, atamsız-anam­sız təsəvvür edirəm.

Hərdən də məni qara basır: sığınacağımızda yanğın görürəm. Yaxud görürəm ki, gecə arxamızca gəliblər, mən­­sə dəhşət içərisində çarpayının altına girirəm. Hər şeyi o qədər dəqiq və aydın görürəm ki, elə bil re­­allıqda baş verir. Və mən başa düşürəm ki, belə bir şey, həqiqətən də, ola bilər.