Biz tək doğuluruq, tək yaşayırıq və tək ölürük. Özünlə baş-başa qalmaq – bu, varlığın mahiyyətidi, özüdü. Ancaq biz bunu tənhalıq kimi qəbul edərək, özü­müzdən qaçırıq. Özümüzü başqası kimi qəbul edirik, tanımırıq. Biz tək qalmağı, kimsəsiz qalmaqla eyniləşdirdiyimiz üçün öz təkliyimizin gözəlliyini duy­muruq, ondan həzz ala bilmirik. Sakitliyi və dünyanı dinləmirik, buna görə də yalqızlığı kimsəsizlik kimi qavramağa davam edirik. Çünki biz bu yalqızlıqdan zövq almağı