Birdən qocaya elə gəldi ki, ölüb. Əllərini bir­birinə yapışdırıb ovcunu ovcuna sürtdü. Yox, öl­mə­mişdi, əlləri tərpəndikcə, açılıb­yumulduqca ağrıyırdı, bu da həyat nişanəsiydi, ağrı vardısa, demək, hələ həyat da vardı. Qayığın arxasına söykədiyi kürəyinin, çiyinlərinin sızıltısı da hələ ölmədiyini deyirdi