Bizim uşaqlığımızdan xeyli əvvəl də bu beləydi. Amma belə də olsa, qarışdığı tərkib o qədər gözəl bir aləm idi ki, hiss edilmirdi. Böyük orkestrin içində tək qalmış sazlar öz-özlərinə itib gedirdi. Çünki əsl yayı çəkən, ahəngi göstərən şeylər bizim idi. Bunlar şəhərin özü, bizim olan memarlıq, bizim olan musiqi və həyat, nəhayət, hamısının üzərində dalğalanan, hamısını əhatə edən, özümüzə məxsus duyğuları, kədərləri, sevincləri, xəyallarıyla yalnız bizim olan zaman təqvimiydi