Leyli və Məcnun

Öz keyfində gəzir qisasdan azad.

Of! Salamat qalın can sirdaşlarım!

Məclis yoldaşlarım, söz yoldaşlarım!

O şərab şüşəsi əlimdən düşdü,

Sınıb parçalandı, yadlar gülüşdü.

Yolumda şüşələr qırılsa da, bax,

Onları, göz yaşım sel tək coşaraq,

Yudu ki, o şüşə qırıntıları

Dostlar ayağına batmasın barı.

Ey mənim dərdimi anlamayanlar

Yolumdan çəkilin, nə işiniz var?

Özümdə deyiləm… məni anmayın,

Itgin bir insanam, mənə yanmayın.

Bəsdir bu zülmünüz, halıma baxın,

Məni öz dərdimlə azad buraxın!

Qovmayın məni siz ana vətəndən,

Onsuz da, qaçmağa atlanmışam mən.

Taqətdən düşmüşəm, əlacım nədir?

Canan! Əlimdən tut, can viranədir!

Sənə könül verən xəstəyəm, ey yar!

Uğrunda ölməyim daha xoş olar.

Bir salam lütf elə, durult suyumu,

Bircə sifarişlə oxşa ruhumu.

Divanə bir mənəm, gizli deyildir,

Bəs sənin boynunda nədir o zəncir?

Canan! O zənciri salma boynuna,

Qoy mən zəncirlənim, layiqəm buna.

Uçurdu könlümü zülfüyün bağı,

Kim öyrətdi sənə bu ev yıxmağı?

Könül ovçusudur o qara saçlar,