Mrs. Dalloway

Neden bu kadar sevdiğimizi Tanrı bilir, neden böyle gördüğümüzü; oluşturuyoruz, çevremizde kuruyoruz, yıkıp her an yeniden yaratıyoruz; ama en yaşlı kocakarılar bile, kapı eşiklerine çökmüş en çaresiz, en sefil insanlar bile (içip içip ölenler) aynı şeyi yapıyorlar

Ruhu cesaret bulmalıydı, tahammül edebilmek için.

İnsan bilgiye acı çekerek ulaşır,

Çünkü söylemeye değer tek şeyin insanın hissettikleri olduğunu hissediyordu.

insanlar konuşmadan da anlaşırlardı,

uzaklığın, mesafelerin ne önemi vardı?

Kimi şeyleri milyonlarca kez yapmak onlara zenginlik katıyordu, yüzeylerini aşındırıyor olsa da. Geçmiş, zenginlik katardı insana, deneyim de, bir-iki kişiyle ilgilenmiş olmak da, böylece gençlerde bulunmayan bir güce ulaşıyordu insan, kestirmeden gidiyor, canının istediğini yapıyordu, insanların ne dediğini umursamıyor, fazla bir beklentiye kapılmadan yaşama gücüne sahip oluyordu

Çünkü ruhlarımız böyle aslında, diye düşündü, benliğimiz, balıklar gibi derin sularda yaşar, karanlıklarda dev otların gövdelerinin arasından geçer, güneşin yer yer ışıttığı yerlerde kendine yol açarak soğuk, derin, anlaşılmaz bir loşluğun içine daldıkça dalar; birden yüzeye fırlar, rüzgârın kırıştırdığı dalgaların üstünde oynaşır; yani sürtünmek, değmek, canlanıp dedikodu etmek ihtiyacı içindedir.

Sanki kapıldığı duygular onu alıp çok yükseklerdeki bir dama taşımıştı ve geri kalan kısmı deniz kabuklarının saçıldığı beyaz bir sahil gibi bomboş kalmıştı.

yalnız başınayken insan ne isterse yapabilirdi.