Ölüler Genç Kalır

Üçüncüsü, göğsü delik deşik halde caddenin ortasında boylu boyunca yatarken, yaralıları taşıyan araba aceleyle onun üzerinden geçti; insan bizzat görecek kadar yaşamazsa zaferin ona ne yararı olur sorusuna tanıklık ediyordu.

Geçirdiği ilk fiziksel korku nöbetlerinden sonra ölüm tehdidi ona doğal gelmeye başlamıştı, tıpkı günün birinde öleceklerini bilen, ama bu düşünceyle kendilerini huzursuz etmek istemeyen yeryüzündeki bütün diğer insanlar gibi.

Bir adamı asabilirsin, ama halkı asamazsın. Beni dinliyor musun?”

Halkın yararına halksız asla bir şey yapılamaz.”

Sen ölmüştün, ama o gerçekleşmişti.”

Birinin hayatında en önemli olay saydığı şey, diğeri için sadece bir gezintiydi.

Sevgili, bütün her şeye rağmen gelmemişse, büyük bir şey sonsuza dek yittiği için umudu kaybetmekte haklıydı insan.

İnsanın gençliğinde yaşadıklarının çocuksu olduğunu söylemeleri koskoca bir yalandı. Hayat daha sonra ciddileşirmiş. Hayat, insanı yoksunluklar, zorluklar, ufak tefek sevinçlerle körleştiriyordu.

Dünyada herkes gibi o da daha iyi şeylere layık olduğuna inanıyordu.

Şimdi bütün aileye yetecek eti her gün değil pazar günleri alabiliyorlardı.