O qızılı sümbülləri sığallayan külək, nəvazişlə çəkdiyi hər sığal sonrası dəyişdirdi dünyanı. Keçmişin illüziyası çəkilir, sadəcə bu günə qədər gəlmiş izləri qalırdı. Hamı dəyişirdi. Öz yerindən tərpənmədən dəyişirdi. Bir çoxusunun üzünü cizgilər qaplayırdı. Hətta sümbüllərin arasında taleləri tamamilə yad insanlar belə peyda olurdu küləyin ilıq əli toxunduqca. Küləyin sığalının bitdiyi yerdə, zəminin sonlandığı, səmanın başladığı o incə cizgidə dayanacaq olan insan eyni deyildi sadəcə. Səmalara hopmuş bir canın, yerə yansımış davamçısı, müqəddəs mirasın yeganə sahibi idi o…
