Ayrılarmı könül candan

Bütün Bakı fikirdədir, göy sükutda, dəniz lal...
Nə meh əsir, nə titrəyir ağacların yarpağı.
Hər ürəkdə bir döyüntü, hər baxışda bir sual...
Bu gün çatmış qaşlarını Azərbaycan torpağı.

Bir gün məni lap boğurdu hicran,
Hicran deyə bir səyahət etdim...
Yarəb!.. Nə yazıq olarmış insan,
Boynum bükük ol məkanə getdim;
Baxdım, onu görmədim o yerdə,
Sordum deyən olmadı ki, nerdə?..
Ey vah, o xəyal pərisi nolmuş

Ey vətən! Ey ana! Açıldı yolum,
Ümidim sənəmi, qurbanın olum?
Nədəndir demədin heç mənə – oğlum.
Dolandın nerələr, de hankı yerlər?
Laçınlar yuvası, haylar ocağı,
Kəsilmiş anacan, vəhşət ayağı.
Yanırkən o gecə birliyin dağı,
Titrədi Qafqazın qoynunda yellər.
Mən Ağrı dağında dayandım bir az,
Bir qaya zirvəsi oxurdu şahbaz
O şiddətli qışın sonunda bu yaz
Yuyurdu tozları kükrəmiş sellər...
Başdan ayağadək geymiş qırmızı,
Oxurdu türkülər bir gürcü qızı
Parladı gün kimi o dan yıldızı,
Üzündə mərcimək, köksündə tellər.
Açılsın o gülün, baharım olsun,
Lalə tək qızaran bir yarım olsun.
Sonunda ömrümün məzarım olsun
Gəlinli çeşmələr, sünbüllü çöllər.

1927