Kant'ın Felsefesi

Biz tarihe, sanki onda bir gelişme varmış gibi bakmalı ve öyle davranmalıyız. Sanki tarihte olup bitenler, insanlığı yavaş yavaş ilerleten bir plana göre olup bitmekteymiş gibi hareket etmeliyiz. Bu idenin yönetiminde, tarih araştırıcısına, tarih olayları, olup bitenler, büyük bir sistem ve birlik halinde görüneceklerdir.

amaca yönelmiş olmaları canlı ve cansız doğayı birbirine bağlar

taşın düşmesi olayı, taşın amacını gerçekleştirmesidir; çünkü taşın “doğal yeri”, yerdir; bundan dolayı da taşta yere doğru bir çaba vardır. Alev ve dumanın yükselmesi, bitkilerin boylanıp büyümeleri, tıpkı hayvanların yiyecek aramaları gibi, bir amaca yönelmiştir.

Aslında biz, bu görünüşler karşısında tehlike ve güvensizlik duygusuna kapılmalıydık. Oysa sanki yükseldiğimizi duyuyoruz. Kant der ki: Burada güzellikte olduğu gibi, sadece biçim değil; garip bir şekilde hiçbir biçimi olmayan, sonsuz ve bilinemez bir şey, bütün kaygıları ve tehlike duygularını bir yana atıp iç varlığımızı sanki altüst ederek devindirir, dile getirir

sıralanan dağların yüceliğinde; sonsuzluğu içindeki dinginliği ya da köpüren çılgın dalgaları ile denizin yüceliğinde, bizi sarsan, kavrayan nedir? Burada bize verilmiş olan şey, anlama yetimizi aşar

Derin ve ümitsizce acılar içinde kıvranan bir kimsenin, bütün eğilimleri, onu, hayatına son vermeye sürükleyebilir. Fakat o, bu eğilimlerine boyun eğmemelidir; çünkü insan, her eyleminde kendisini bir araç değil, bir amaç olarak görmelidir. Oysa, mutsuzluğu ve çektiği acılar yüzünden kendisini yok etmeye kalkan bir kimse, kendi varlığını mutluluk için bir araç olarak gören bir kimse demektir

salt pratik akıl ve onun ilkeleri tarafından yönetilirse, bir iyi niyet, bir “iyiyi isteme”dir

İyi niyet, uygulamada istediği sonuca ulaşamasa da, iyilik derecesinden, niteliğinden bir şey yitirmez: O, bir niyet olarak, “bir mücevher gibi” kendi başına pırıl pırıldır.

İnanca yer açmak için bilgiyi kaldırmak zorunda kaldım”.

yazılarında tanrı sorunu üzerine şöyle der: Bütün bilgilerin en önemlisi tanrının “bir” olduğu bilgisidir. Aslında, bu yazısında Kant, artık tanrı kanıtlarının esaslı bir kritiğini yapmaya başlamıştı.