Eve Geç Kaldım Yalnızlık Bekler

kalk yattığın yerden ve dön
öldüğün yere, çok kez korkulur
böyle bir şeyden insan gençse

tuhaf geliyor ergen çocuğa
bir kadının hiçbir şey yapmadan
öylesine uzanıp yatması

birinin dönmesi kendi içine hevesle

baktığım her şeyi unutuyorum görmesem
yazmasam biraz daha soluyor bahçe

yüzümü unuttum, bakmaya ayna yoktu
yardım istemedim kimseden, utandım

tanrı uzakları yakınmış gibi gösterir isteyene

çiçekler varken saçların yerine başında
adını fısıldadım: medusa!

hey pablo, gerçeği farklı taraftan görmek
nasıl yarar bazı zaman insana

bağışlandığım son günahı tekrarladım

doktorun elindeki röntgende
“unutuyoruz sadece kemik yığınları olduğumuzu”