To nie jest opowieść o miłości. To opowieść o rzeczywistości zdominowanej przez ekonomię oraz pieniądze.
Paryż, Francja w XIX wieku. To tam rodzi się konflikt pomiędzy wiarą w miłość a materializmem. Eugenia Grandet musi zdobyć się na odwagę, aby bronić prawa do własnych uczuć i decydowania o sobie. Przeciwko sobie ma nie tylko społeczne konwenanse, kulturę i obyczajowość, ale przede wszystkim ojca, którego jedyną miłością jest jego własny majątek.
Balzac po raz kolejny tworzy celną i ponadczasową analizę ludzkich zachowań.
Honoré de Balzac francuski pisarz określany mianem „mistrza realizmu", który żył w latach 1799–1850. Dzieciństwo spędził na prowincji, studiował prawo w Paryżu, ale swoje życie poświęcił pisaniu. Był tytanem pracy, pisał po kilkanaście godzin dziennie. Czynnie uczestniczył w życiu literackim. Jego największe dzieło to cykl „Komedia ludzka", w którym przedstawił czasy od rewolucji francuskiej do rządów Ludwika Filipa. W prozie łączył elementy realizmu z romantyzmem. Portretował kobiety po trzydziestce, mężatki — stąd popularne sformułowanie „kobiety w wieku balzakowskim". W Polsce pisarstwo Balzaca upowszechnił Tadeusz Boy-Żeleński, który przetłumaczył i wydał znaczną część „Komedii ludzkiej". Debiutował w 1829 roku utworem „Szuanie". Jedne z jego słynnych powieści to m.in. „Ojciec Goriot", „Stracone złudzenia" czy „Eugenia Grandet". Autor zasila grono najwybitniejszych twórców pierwszej połowy XIX wieku.
