Elə bir məqam yetişəcək ki, hamımız öləcəyik. Hamımız, bir nəfər kimi öləcəyik. Bütün bəşəriyyətdə insanın var olduğunu, onun hər hansı bir iş görüb-görmədiyini xatırlayacaq bircə nəfər də qalmayacaq. Məni, sizi və ya burdakıları demirəm, heç Aristotel və Kloepatranı da xatırlayan olmayacaq. İnsanlığın bu günəcən yaratdığı, tikdiyi, yazdığı, düşündüyü və ya kəşf etdiyi hər şey unudulacaq və bu şeylərin hər biri boşluqla əvəzlənəcək. Bilmirəm, həmin vaxt bəlkə tezliklə gəlib yetişəcək, bəlkə də milyonlarla il sonra olacaq. Ancaq şübhəsiz, Günəşin sönməsindən xilas olsaq da, əbədi mövcud ola bilməyəcəyik. Bioloji varlığımız şüurlu bir canlıya çevrilənə qədər də zaman mövcud idi, indi də var, sonra da olacaq... Əgər unudulmağın çarəsizliyi və çıxılmazlığı səni bu qədər narahat edirsə, mən ona qarşı laqeyd olmağını təklif edirəm. Mənə inan ki, bu dünyada hamı beləcə edir.