Etel Voyniç

Mən çox zəngin bir ailədə böyümüşdüm, məni həddindən artıq nazlamışdılar, mənə elə gəlirdi ki, bütün dünya çəhrayı pambıqdan, qəndə tutulmuş badamdan düzəldilib.

Hər şeydən əvvəl məhkum edildiyiniz tənhalığı sevməkdən çəkinin və ətrafınıza qalib gəldiyiniz fiziki iztirablardan divar hörməyin”.

Onu nazlayan və ona yalan danışan anası; onun qollarında – dodaqlarında öpüş və yalanla ölən sevimli anası. Etiraf sirrini açan rahib. Onu yoldaşları adlandıran və bir kəlmə böhtan nəticəsində o dəqiqə onun əclaflığa qadir olduğuna inanan gənclər. Onun üçün həssas dost olan qız – ölümcül iztirablar içində ikən kömək istədiyi və cavabında şillə aldığı qız. Bir dost da var idi – həm müqəddəs, həm ata, həm də yalançı