– Sevgilim, sən məni lap tovuz kimi özünə vurğunun birisi eləyəcəksən.
– Amma axı, sənin ilahi gözəlliyini inkar eləmək, sadəcə, səfehlikdi.
Culiya, həqiqətən də, bu qənaətdəydi və ona görə belə deyirdi ki, həm özü öz sözlərindən ləzzət alırdı, həm də bunun Maykla xoş gəldiyini bilirdi. Maykl ona nəvaziş göstərirdi, onunla qürrələnirdi, onunla birlikdə olmaqdan xoşhal idi, ona inanırdı, amma Culiya çox gözəl bilirdi ki, Maykl ona aşıq deyil. Təskinliyi bu idi ki, Maykl onu özünəxas üsulla sevir və onlar evlənəndən sonra Culiyanın ehtirası ona da ehtiras gətirəcək.

O, dodaqlarını Culiyanın dodaqlarına yapışdırdı. Qəflətən Culiyanı izaholunmaz bir ikrah bürüdü. Onu itələməkdən özünü zorla saxladı. Əvəllər Culiyaya elə gəlirdi ki, Mayklın bədəni, o sütül, gözəl bədəni çiçək və bal qoxuyur. O, acgözlüklə bu şirin qoxunu canına çəkirdi. Onu Maykla bağlayan da elə bu hisslər idi. Amma indi hansısa müəmmayla Maykl öz cazibəsini itirmişdi. Culiya başa düşdü ki, o, gənclik qoxusundan məhrum olaraq, adi bir kişiyə çevrilib. O, özündə yüngül ürəkbulanması hiss elədi. Culiya onun yanğısını söndürə bilmirdi, istədiyi bircə o idi ki, Maykl tezcə doysun və o biri böyrü üstə uzanıb yuxuya getsin. Culiyanın bir xeyli gözünə yuxu getmədi. O, çaşqınlıq içində idi. Ürəyi sıxılırdı, bilirdi ki, çox doğma bir hissdən məhrum olub, özünə yazığı gəlirdi, ağlamaq istəyirdi, amma həm də elə bil, keçmişinə, acı əzablarına görə özündən qisas alırdı. Culiya artıq onu Maykla pərçimləyən zəncirdən azad olmuşdu və sevinc içində idi. İndi o, Mayklla bir sıradaydı. Culiya ayaqlarını uzadıb dərindən nəfəs aldı: «İlahi, insanın öz-özünə sahib olması necə də xoşdu».

Maykl o qədər ehtiraslı olmasa da, nəvazişliydi və Culiyanı yanında hiss eləməyindən heyvani həzz alırdı.