Haruki Murakami

— Bilirsən, varlıların ən böyük xoşbəxtliyi nədədi?

— Yox, nədədir?

Onlar pullarının olmadığını rahatca deyə bilirlər. Məsələn, mən sinif yoldaşıma harasa getməyi təklif eləsəm, o, mənə rahatca deyə bilər ki, “indi olmaz, indi pulum yoxdu”. Amma mən bunu heç vaxt deyə bilməzdim. Çünki belə desəm, bu, o deməkdi ki, mənim, doğrudan da, pulum yoxdu. Özümü gülünc günə qoymuş olaram. Təxminən belə çıxır: gözəl qız deyə bilər ki, “bu gün üzümü pis boyamışam, heç yana getmirəm”. Amma kifir qız belə desə, hamı ona gülər. Bax, mən belə bir dünyada yaşayırdım. Keçən ilə qədər, düz altı il...

Elə bil ikiyə bölünmüşəm, ya özümdən qaçıram, ya özümün arxamca düşürəm. Mərkəzdə nəsə yoğun bir dirək var və mən o, dirəyin başına fırlanaraq özüm-özümlə qaçdı-tutdu oynayıram. Ən lazımlı sözlər də, həmişə o qaçıb gedən “mən”də olur, ona çatmayan “mən”sə həmişə beləcə qalıram...

— Bax, məsələn, təsəvvür elə ki, içi peçenye ilə dolu bir səbət var. Peçenyelərdən bəziləri sənin xoşuna gəlir, bəzilərisə yox. Əgər sən xoşuna gələn peçenyelərin hamısını əvvəl yesən, sonraya təkcə xoşlamadığın peçenyelər qalacaq. Mən nəsə çətinə düşəndə, belə fikirləşirəm. Düşünürəm ki, bir az dözsəm, hər şey yaxşı olacaq. Düşünürəm ki, həyat peçenye ilə dolu səbətdi.