Sahilə

“Atam danışa bilmir, laldı. Amma babam evdədi. O, sizə kömək eləyər.

Bəzən rəssamlıqdan, kinodan suallar versə də, həmən buna görə peşman olurdu elə bil, cavablarımı dinləmirdi çünki. Maraqlı gəlirdisə də, bunun belə olmadığına inandırırdı özünü. Mən onun nə vaxtsa maraqlı birinə çevriləcəyini düşünür, gözləyirdim. Elə bilirdim, atasından irsi dövr aldığı iri damarlı əlləri bir zamanlar uşaqlığımı rəngli və səsli elədiyi kimi, indimi də həyəcan və yeniliklə dolduracaq. Lakin ilin sonuna tərəf gedən günlər tələsə-tələsə bir-birinin dalınca qaçır, görüşlər çoxalır, qulağım yeni səsə möhtac-möhtac şəklənir, gözlərim rəngsizlikdən əziyyət çəkə-çəkə yumulub-açılırdı.

Amma yadımdasan. Sadəcə belə məsləhət bilmişəm. Nə veriblər onu yaşa. Başqaları kimi.