İvan Qonçarov

— Zaxar, sən bu yaxınlarda məndən xahiş edirdin ki, sənə icazə verim çayın o tayına, Qoroxovaya küçəsinə gedəsən, gərək ki, sən o tərəfə qonaq getmək istəyirdin, indi gedə bilərsən, icazə verirəm! — dedi.

— Getmirəm, — deyə Zaxar qəti cavab verdi.

Oblomov inadla:

— Yox, sən get! — dedi.

Zaxar inadcasına:

— Belə adi gündə nə qonaq getmək? Getmirəm! — dedi.

— Di yaxşı da get, kef elə, inadlığına salma, ağa adama mərhəmət göstərəndə, icazə verəndə adam boyun qaçırmaz... get dostlarının yanına!

— Əcəb dostlardır ha!

— Məgər sən onlarla görüşmək istəmirsənmi?

— Hamısı elə əclaf və nadürüst adamdırlar ki, bəzən heç onların üzünü də görmək istəmirəm!

Oblomov onu təşviş içərisində tələsdirərək:

— İndicə, elə bu saat çıx get! — dedi. — Sən gərək...

— Axı mənim nə dərdimə qalıb yeddi verst yol gedim? — deyə Zaxar boyun qaçırırdı.

Bu nə qəribə işdir?» deyə Zaxar fikirləşdi. «Gəzməyə qovur; belə şey dünyasında olmayıb».

— Yaxşısı budur mən bazar günü gedim, İlya İliç...

Oblomov Zaxarın üstünə cumaraq dişlərini qıcayıb:

— Gedəcəksən yoxsa yox? — deyə soruşdu.