Hər necə olsa da bu cür sadəliyə və təbii surətdə azad baxışa, sözə, hərəkətə malik bir qıza nadir təsadüf etmək olar. Onun gözlərində heç bir zaman: «İndi mən dodaqlarımı bir qədər sıxıb, fikrə gedərəm – belə edəndə mən qəşəng oluram. Oraya baxıb qorxacaq, yüngülcə qışqıracağam, bu saat qaçıb, yanıma gələcəklər. Fortepianonun yanında oturub, ayağımın ucunu azacıq irəli qoyaram...» ifadəsini oxuya bilməzsən.

güclü və nüfuzedici baxışlara malik xoşbəxt gəncləri, gözlərində qığılcım parlayan, təbəssümlərində qələbəyə inam bəlirən, gümrah yerişli, uca və aydın səsli cavan oğlanları xatırladı. Belə gənclərdən birinin gəlib çıxacağı günü o görəcəkdir: bu zaman Olqa birdən həyəcanlanacaq, ona, Oblomova baxacaq və ...qəhqəhə ilə gülməyə başlayacaqdır!

O yenə də güzgüyə baxdı və:

— Belələrini sevməzlər! — dedi.

Sonra uzanıb, üzünü yastığa qoydu.

Odur ki, Oblomov da susurdu: başqasının köməyi olmadan onda fikir yaxud niyyət baş qaldıra bilməzdi və yetişmiş bir alma kimi heç bir zaman öz-özünə yerə düşməzdi: onu dərmək lazım idi.