Deməli, insanlar dünyada anlayıb başa düşmədiyi hər nə varsa, ondan ehtiyatlanır və qorxur

Bəlkə də dünya özü təbiətən qorxuludu – silahları, adamları, nabələd, vəhşi dağları və hətta mahnısı ilə…

Hələ sonralar, lap sonralar, üstündən illər keçən­dən sonra biləcəyəm; insan gücü çatan qədər dəhşətə gəlir, səbri tükənənə qədər heyrət edir… Sonra hər şey adiləşir. Ona bənzəməyənlərə dodaq büzür, rişxənd edir (Təbiətdə də belədi: qanqallıqda bitən bir buğda sümbülü və ya zanbaq gülü alaq kimi görünür). Şərait adamı dirigözlü öldürür və öldürdükcə də azğınlaşdırır. Beləliklə, insan xislətinin əzəli harmoniyası pozulur, o, dəyişir – eybəcərliklər, faciələr, quduzluqlar özünə meydan tapıb cövlan edir…