Alexandre Duma

Beni kendiniz için değil, benim için sevdiğinizi anladım da ondan, oysa ötekiler yalnız kendileri için sevdiler beni.

Ah! Küçük tutkularından biri yaralandı mı, erkek ne kadar küçük, ne kadar bayağıdır.

Bir kadının yüreği ne kadar aşk alabilirse, ne kadar verebilirse, o kadar aşk duydum size, ama şimdi uzaktasınız, bana lanet ediyorsunuz, bir tek avutucu söz bile gelmiyor sizden. Ama yalnız rastlantı yarattı bu bırakılışı, hiç kuşkum yok, çünkü Paris’te bulunsaydınız, odamdan, başucumdan ayrılmazdınız.

Herhalde doğmadan önce çok kötülük ettik, ya da öldükten sonra çok büyük bir mutluluk tadacağız ki, Tanrı bu yaşamın kefaretinin tüm işkencelerle, tüm acılarla ödenmesine izin verebiliyor."

Günahın savunucusu değilim, ama duasını duyduğum her yerde, soylu acının yankısı olacağım.

Gene söylüyorum, Marguerite’in öyküsü kuraldışı bir olay; ama her gün rastlanan türden bir şey olsa, yazma çabasına değer miydi?