O gecə yağış yağırdı

– Ağılsız adamın ağılsız hərəkəti özü məntiqi hərəkətdir.

mətbəxə girib çıxırdı. Stolun üstünə çörək

insan üçün. Bu məhəbbət nə sirli qüvvə imiş

Bir qədər xəstəhal görünsə də həddindən ziyadə iti gözləri var idi. Bizə elə gəlirdi ki, onun nüfuzedici gözləri nəinki hər birimizin ürəyini, hətta auditoriya divarının arxasındakı şeyləri də görə bilir.

Düzünü deyim ki, mən haqqında rəvayətlər danı­şılan məşhur xəfiyyəyə qibtə edir və imkan daxilində ona oxşamağa çalışırdım…

Polis şöbəsinə məxsus UAZ maşını hər iki tərəfi sıx meşə ilə örtülmüş kələ-kötür yollarla Qaradumanlı kəndinə qalxırdı.

İslam müəllimin əvə­zinə Tofiq dilləndi

Qatil kimdirsə, çox hiyləgər adamdır

ilə götürüb ki, əl izlərini aşkar edə bilməyək. Bundan belə çıxır ki, başqa yerlərdə də onun əl izlərini axtarmağa dəyməz. O çox güman ki, heç yerdə əl izi qoymayıb. Yad qonaq kimdirsə, yeməyini də yarımçıq yeyib. Düşünülmüş şəkildə cinayət törətməyə gəldiyi üçün həyəcanlı olub, boğazından yemək keçməyib. Araqdan isə təxminən 300 qram içilib. Aqşin, yoxlayarsan görək mərhum özü nə qədər içib? – Cinayət Axtarış Bölməsinin rəhbəri bir qədər

ki, əl izlərini aşkar edə bilməyək. Bundan belə çıxır ki, başqa yerlərdə də onun əl izlərini axtarmağa dəyməz. O çox güman ki, heç yerdə əl izi qoymayıb. Yad qonaq kimdirsə, yeməyini də yarımçıq yeyib. Düşünülmüş şəkildə cinayət törətməyə gəldiyi üçün həyəcanlı olub, boğazından yemək keçməyib. Araqdan isə təxminən 300 qram içilib. Aqşin, yoxlayarsan görək mərhum özü nə qədər içib? – Cinayət Axtarış Bölməsinin rəhbəri bir qədər ara verib yenə danışmağa başladı: – Mənim maşında dediyim fikir təsdiq olunur. Qatil puldan ötrü gəlibmiş. Bunlar burada yemək yeyəndə qadın

tələbələr qorxudan nə edəcəklərini bilmir, ora-bura boylanırdılar. Dar keçiddə uzun bir oğlan keşik çəkirdi. Dekan və partkom isə bir qədər aralıda dayanıb

Dekan və partkom isə bir qədər aralıda dayanıb söhbət edirdilər

İsti kofedən bir qurtum içib siqaret yandırdı

Sizi əsas nə maraqlandırır

Mikayıl universitetin ən fəal tələbələrindən bi­ri idi. Dərslərini əla oxumaqla bərabər, fakültə kom­somol komitəsinin işində də yaxından iştirak edirdi. Buna görə də dördüncü kursda oxuyanda onu ko­mitə katibi seçdilər. İndi onun işi həddindən artıq çoxalmış, demək olar ki, fakültənin bütün təşkilati işləri boynuna düşmüşdü.
Fakültənin birinci kurs tələbələri arasında Fəzayə adlı bir qız ilk baxışdan onun xoşuna gəlmişdi. Nis­bətən alçaq boylu, koppuş ağ sifəti, iri ala gözləri olan Fəzayə uşağa oxşayırdı. Baxanda heç deməzdin ki, universitet tələbəsidir. Buna baxmayaraq, həm də ciddi təbiətli qız idi. Qrup nümayəndəsi olduğu üçün tez-tez işlə əlaqədar komsomol otağına girəndə Mikayılın məhəbbətlə dolu baxışlarını öz üzərində hiss edir, ancaq özünü o yerə qoymurdu. Mikayıl bir neçə dəfə ürəyini ona açmaq istəmişdisə də, onun ciddi baxışlarından çəkinib fikrini sonraya saxlamışdı.
May ayı gəlmişdi. Artıq dərs ilinin axırları idi. Onda Azərbaycan hələ Sovet İttifaqının tərkibində idi və mərkəzin göstərişinə görə guya Əfqanıstanda vuruşda yaralanmış sovet əsgərləri üçün tələbələrdən məcburi qan alınırdı. Bu, xüsusilə birinci kurs tələbələrinə aid idi ki, 250 qram qan verməkdən imtina edən tələbə universitetdən qovulmaqla hədələnirdi.
Bu iş üçün cədvəl tərtib edilmişdi və həmin gün hansı fakültənin qan vermək növbəsi olurdusa, fakül­tə dekanı və ya partiya təşkilat katibi komsomol fəal­larının müşayiəti ilə

Təhməzov kürən, sarı bığları qırmızı sifətinə yaraş­mayan Paşanı diqqətlə süzüb sorğu-suala başladı:

– Adın, familiyan, yaşın?

– Əhmədov Paşa. 46 yaşım var.

– Ailə vəziyyətin?

– Arvadım, dörd də uşağım var.

– Böyüyün neçə yaşı var?

– Doqquzuncu sinifdə oxuyur.

– Harada işləyirsən?

– Heç yerdə. Sənə qurban olum, iş var ki? Bir təhər dolanırıq. Gah alver eləyirəm, gah da həyətin məhsullarından satıram.

– Rusiyadan niyə qayıtdın?

– Evə qayıtmalıydım da, gec-tez.

– Nəcməddinlə necə yola gedirdin?

– Lap yaxşı.

– Bəs deyirlər, qovub səni?

Paşa özünü itirdi:

– Ay sənə qurban olum, hər sözə niyə inanırsan? Nəcməddin məni niyə qovurdu ki?

– Mikayılla aran necə idi?

– Lap yaxşı

– Evlərinə gedib-gəlirdin?

– Yox…

– Nə üçün?

– Vaxt olur ki?… Həm də Rusiyada idim də, iki iliydi.

– Nə vaxt gəlmisən?

– On ay olar. Noyabrın axırında gəlmişəm.

– Dünən axşam harada olmusan, Paşa?

– Harada olacam, sənə qurban olum, evdə.

– Nə ilə məşğul idin evdə?

– Eləcə oturmuşduq. Axşam yeməyini yedim və saat 10-da yatdım.

– Nəcməddin nə qədər pul gətirmişdi, Mikayıl üçün?

– On min dollar.

– Hamısı yüzlük idi? – Təhməzovun gözləri qıyıldı.

– Görməmişəm axı…

– Bəs hardan bilirsən qədərini?

– Elə deyirdilər.

– Kim deyirdi?

– Bunu hamı bilir ki…

– Sən kimdən eşitmisən? – Baş müstəntiq əlindəki qələmi stola dö­yəclədi.

Paşa bir az fikrə getdi.

– Mən deyəsən, Ağasəməddən eşitdim.

– Ağasəməd kimdir?

– Mikayılın əmisioğlu. Dedi ki, Nəcməddin Mikayıl üçün on min dollar pul gətirib. Onun yerində olsam bir yaxşı maşın alaram.

Təhməzov bir qədər fikrə gedib bir siqaret yandırdı və qəfildən soruşdu:

– Paşa, düzünü de, o yazıqları niyə öldürmüsən?

Paşanın rəngi ağardı. Dili ilə qurumuş dodaqlarını isladıb dilləndi:

– Sənə qurban olum, mən bəlkə puldan ötəri adamı aldadaram, oğurluq eləyərəm, ancaq adam öldürmək mənim əlimdən gəlməz.

– Deməli adam aldada bilərsən. Onda bizi də aldadırsan hə?

– Sənə qurban olum, mən yalan danışmıram.

– Nə vaxt oğurluq eləmisən?

– Eləməmişəm. Sözgəlişi deyirəm.

Təyyar müəllim əsəbi halda çənəsini ovuşdurub söhbətə qarışdı:

– Paşa, sən onların qonşususan. Hər halda, bilərsən bu gecə o evə kim gəlib? Bir şey eşitməmiş olmazsan. Onu da bil ki, səndən elə-belə əl çəkən deyilik.

– Sənə qurban olum, vallah mən yalan danışmıram.

– Sən bayaqdan bizim yanımızda bir xeyli yalan danışmısan. –Təhməzov dilləndi və mənə baxdı. – Bunu apar sal kameraya. Qoy orada yaxşı-yaxşı fikirləşsin.

Ağılsız adamın ağılsız hərəkəti özü məntiqi hərəkətdir.

Gah alver eləyirəm, gah da həyətin məhsullarından satıram.

Yatmaz­dan əvvəl darvazanın bağlandığını yoxlamaq üçün həyətə düşdüm.

«İstintaq aparan şəxs zorakılığa və hədə-qorxuya əl atırsa, özünün bacarıqsızlığını sübut etmiş olur».

Son­ra Kamilin arvadı Fəridəni danışdırdıq. Hiss olunurdu ki, Təhməzov tələsir və Fəridəyə verdiyi suallara o qədər əhəmiyyət vermir. Elə

Qasımlı istehza ilə dilləndi:

– Bu yaranın Beydullanın həyətindəki məftillə toqquşan zaman yarandığını inkar etməyəcəksiz ki?