Kağiz ev

Çox vaxt kitabdan qurtulmaq onu əldə eləməkdən daha çətindi. Kitablar bizə yapışır, zərurət və unudulma haqda müqavilə əsasında. Sanki onlar həyatımızda hansısa geridönməz anın şahidi olublar. Amma kitablar mövcud olduqca bizə elə gəlir ki, bu anları hələ də yaşayırıq

Kitablara sonsuz aludəçilik, bağlılıq onu öz aləminin ən uc nöqtəsinə, tənhalığın kimsəsiz sahilinə gətirib çıxarmışdı.

Səhifələrini artıq çevirə bilməyəcəyimiz, amma adını söyləyərkən, səsdəki köhnə və bəzən itirilmiş hisslər duyulan kitaba həsrət qalınca, onları itirmək daha yaxşıdı.

Onun üçün hədd-hüdud, sərhəd yoxdu. O, istəklərin əsarətindəydi. Bəs istək nəyə can atır? İzninizlə deyim: yenidən sərhəd tapmağa. Amma onu tapmaq asan iş deyil

Kitab Blyumanı təəccübləndirmədi və ona çox gec gəlib çatdı, yağış altında və “Kölgəli cizgi” onun ən yaxşı kitabı olmadı. Amma kişi kəskin şəkildə, kədərlə və qərarlılıqla öz kölgəli cizgisini adladı.

Kitablar – mənim evimdi”

Borxesdən yarım cümlə oğurlayım: “Kitabxana – zamanın içinə aparan qapıdır”.

sahibi bunu istəməyincə, kitab cırılmayacaq; o, kitabdan səhifə qoparmayınca və oda atmayınca kitaba zaval yoxdu.

Yataqda kitab oxuduğumu görəndə nənəm həmişə deyərdi: “Bu işin başını burax, kitabdan ancaq xətər gələr”. İllər boyu fikirləşirdim ki, bu sözlər onun nadanlığının dəlilidir, ancaq zaman göstərdi ki, alman mənşəli nənəm əslində, müdrik qadınmış.

İnsanlar da kitabların taleyinə təsir edir.

Güldanlar qırılır, qəhvədanlar və televizorlar kitablarla müqayisədə daha tez sıradan çıxır. Lakin sahibi bunu istəməyincə, kitab cırılmayacaq; o, kitabdan səhifə qoparmayınca və oda atmayınca kitaba zaval yoxdu.

İnsan bəs deyən qədər kitabı fəth edib zəfər qazana bilər, amma fateh öz mülklərini daim nizamda saxlamağa məcburdu.

Bəlkə də bilirsiz ki, kitabı içimizdə oxuduqda hissolunmaz tezlikdə səslər çıxarırıq. Amma səs istənilən halda mövcuddu. Səs itmir, о, qısıqdı, ancaq mövcuddu. Biz sətri instrumental partitura kimi səsləndiririk və sizi inandıra bilərəm ki, onun gözlə görünən obraz kimi mövcudluğu mühüm deyil. O, sözlər və ifadələrdən keçən tonallıq, melodiya yaradır, odur ki, mütaliəyə asta səslənən musiqi əlavə etdikdə qulaq pərdəsinin dərinliyində öz şəxsi səsinizlə və musiqi kolonkaları arasında harmonik kontrapunkt50 yaranır. Səsi yalnız bir neçə desibel artırsaq, musiqi ürəyinizdəki səsi örtəcək və mətnin melodiyasını öldürəcək. Onu azdıracaq başqa şeylər də var. Zəif roman da yaxşı konsertin müşayiətində əslində olduğundan daha yaxşı oxuna bilər.

Özümüzü hətta onu xatırlamamağa alışdırırıq, düşünürük ki, bədbəxtliyi yada salmasan, heç nə baş verməz.

Borxesdən yarım cümlə oğurlayım: “Kitabxana – zamanın içinə aparan qapıdır”.

Güman edirəm ki, onun bir qədər kobud ifadələrindən birini təkrarlasam, inciməzsiz: “Mən hər bir kitabla sevişirəm və qeydlər yoxdursa, deməli, orqazm da yoxdur”.

Sanki donmuş və mamır basmış zaman sakit, lal-dinməz ehtiyatlılıq altında sirlər kələfini gizlədirdi.

Çox vaxt kitabdan qurtulmaq onu əldə eləməkdən daha çətindi.

Sanki onlar həyatımızda hansısa geridönməz anın şahidi olublar. Amma kitablar mövcud olduqca bizə elə gəlir ki, bu anları hələ də yaşayırıq

Kitablar bizə yapışır, zərurət və unudulma haqda müqavilə əsasında.

Kitablar insan həyatını dəyişir. Bəziləri “Ma­layziya pələngi”nin1 mütaliəsini bitirdik­dən sonra uzaq universitetlərdə ədəbiyyatı tədris etməyə başladı. “Demian”2 sayəsində on minlərlə gənc induizmə tapındı, Heminquey onları idmançılara çevirdi, Düma minlərlə qadının həyatını alt-üst etdi və bu qadınların bir çoxunu intihardan kulinariya kitabları qurtardı.