Ürəyinin apardığı yere get

Mövcud olan tək həqiqət və inanılası müəllim in­sanın öz vicdanıdır

gözlərimin önündən çox şey keçdi, amma heç biri qalmadı

İkimiz də eyni ağacda yaşadıq, amma elə fərqli mövsümlərdə ki!

İlk çevrilişi insan öz içində et­mə­lidir, bəli, ilk və ən əhəmiyyətli çevriliş budur.

Qarşında xeyli yol açıldıqda hansını seçəcəyini bil­­mə­di­yin zaman hər hansı birinə o an qədəm qoy­ma, otur və gözlə. Dünyaya gəldiyin gün necə inamla və dərindən nəfəs aldınsa, eləcə nəfəs al, heç bir şeyin sənin diqqətini yayındırmasına yol vermə, gözlə və yenə gözlə. Dur, səssizcə dur və ürəyini dinlə. Səninlə danışdığı zaman qalx və ÜRƏYİNİN APAR­DIĞI YERƏ GET.

Bütün bunların arxasında sirli bir şeymi var? Bir za­manlar oxuduğum bir hind kitabına görə bütün güc qis­mə­tin əlindədir, iradənin gücü isə yalnız bəhanədir. Bunu oxu­duqdan sonra məni sonsuz bir kədər bürümüşdü. Ertəsi gün yenə bir neçə səhifə oxuduqda qismətin

Başına gələn hər hadi­sənin bir mənası vardır.

ölülər yoxluqlarıyla deyil, daha çox onlarla bizim aramızda söylənilməyənlər üzündən bizə əzab verirlər.

“Həyatın bir mənası varsa, – səs sənə deyəcəkdir, – bu məna ölümdür, başqa şeylər onun ətrafında fırlanır”.

Deyirlər ki, ataların günahını övladları çə­kər. Doğrudur, çox doğru, babalarınkını nəvələri, əc­­dadlarımızınkını nəticələri çə­kər

hadisələri izləyib, düzgün nəticə çıxarmağı bacarmalısan, ancaq bu yolla kölgə və sığınacaq ta­parsan, ancaq bu yolla doğru mövsümdə çiçək­lər və meyvələrlə dolana bilərsən.

Çinlilər bir-birinə deyərmiş ki, maraqlı illər görəsən.

Yalnız əzab insanı təkmilləşdirir, – deyirdi, – amma əzabla sinə-sinəyə gəlməliyik, qaçmağa çalışan, ya da ağlayıb sızlayanlar itirməyə məhkumdurlar.

ölülər yoxluqlarıyla deyil, daha çox onlarla bizim aramızda söylənilməyənlər üzündən bizə əzab verirlər.

Gnosei Seauton”. Çinarın altında ha­fi­zə­mə hopmuş olan bu cümlə qəfildən ağlıma gəldi. “Özünü tanı”,

Bax onunla qarşılaşanda bir anda bütün həyatımın mənalandığını düşünmüşdüm, var olduğum üçün xoşbəxt idim, ətrafımda var olan hər şeydən ötrü sevinirdim. Elə hiss edirdim ki, həyatımın ən yüksək, ən sağlam hissəsindəyəm

Səhnələrin bir-birini izlə­mə­sini əzbər bilirəm, hər səhnənin sonu yadımdadır. Heç bir şeyi unutmamışam, hər şey yadımdadır, yatarkən və oya­nar­kən bir nəbz kimi düşüncələrimdə döyünür. Bu nəbz ölü­müm­dən sonra da vuracaq.

Yad təsirləri, özümüzə aid olmayanları ayırıb atdı­ğı­mız zaman, deməli, doğru yoldayıq.

Mən o zaman sevginin ən vacib key­fiy­yətlərindən biri­­n­in güc olduğunu anlasaydım, ha­disələr həllini baş­qa cür tapardı. Amma güclü ola bilmək üçün insanın özü­­nü sevməsi lazımdır; özünü sevə bilmək üçün də in­san özünü daha dərindən tanımalıdır, özü haqqında hər şeyi, ən gizli, qəbul edilməsi çətin olan şeyləri də bil­mə­lidir.

Sevilə bilmək üçün qarşı çıxmamaq, olmadığım kimi görünmək məcburiyyətindəydim.