Ürəyinin apardığı yere get

Mövcud olan tək həqiqət və inanılası müəllim in­sanın öz vicdanıdır

gözlərimin önündən çox şey keçdi, amma heç biri qalmadı

İkimiz də eyni ağacda yaşadıq, amma elə fərqli mövsümlərdə ki!

İlk çevrilişi insan öz içində et­mə­lidir, bəli, ilk və ən əhəmiyyətli çevriliş budur.

Qarşında xeyli yol açıldıqda hansını seçəcəyini bil­­mə­di­yin zaman hər hansı birinə o an qədəm qoy­ma, otur və gözlə. Dünyaya gəldiyin gün necə inamla və dərindən nəfəs aldınsa, eləcə nəfəs al, heç bir şeyin sənin diqqətini yayındırmasına yol vermə, gözlə və yenə gözlə. Dur, səssizcə dur və ürəyini dinlə. Səninlə danışdığı zaman qalx və ÜRƏYİNİN APAR­DIĞI YERƏ GET.

dil dişin ağrıyan yerinə dəyər.

Bütün bunların arxasında sirli bir şeymi var? Bir za­manlar oxuduğum bir hind kitabına görə bütün güc qis­mə­tin əlindədir, iradənin gücü isə yalnız bəhanədir. Bunu oxu­duqdan sonra məni sonsuz bir kədər bürümüşdü. Ertəsi gün yenə bir neçə səhifə oxuduqda qismətin

Başına gələn hər hadi­sənin bir mənası vardır.

ölülər yoxluqlarıyla deyil, daha çox onlarla bizim aramızda söylənilməyənlər üzündən bizə əzab verirlər.

Anlayışın sükuta ehtiyacı vardır. Gənckən bunu bil­məz­­dim, indi şüşə akvariumda fırlanan bir balıq kimi bu boş və səssiz evin içində dolaşarkən bunu dərk edirəm.

“Həyatın bir mənası varsa, – səs sənə deyəcəkdir, – bu məna ölümdür, başqa şeylər onun ətrafında fırlanır”.

Qəribədir, ümu­miyyətlə, sonradan həyatımızın ən əhə­miy­yətli var­lığına çevrilən insanlardan ilk anda xoşumuz gəl­mir.

Deyirlər ki, ataların günahını övladları çə­kər. Doğrudur, çox doğru, babalarınkını nəvələri, əc­­dadlarımızınkını nəticələri çə­kər

sevdiyin insana söy­­lə­mək istədiklərin sonsuza qədər içində qalır; o tor­pağın altın­dadır, artıq onun gözlərinin içinə baxa bilməzsən, onu qucaqlaya bilməzsən, ona bu ana qədər söyləmədiklərini söyləyə bilməzsən.

Uşaq­­lıq və ahıllıq çağları bir-birinə oxşayır. Hər iki yaş döv­­ründə fərqli səbəblərlə insan olduqca müdafiəsiz olur. Bə­­­dənimizin çevrəsində görünməz bir zirehin ya­ranması yeni­yetməlik dövründə başlayır. Bu zireh uzun bir müd­dət­də yaranır və gənclik dövründə qalınlaşır. İnkişafı bir az da incininkinə bənzəyir, ya­ra nə qədər böyük və də­rin­dirsə, ətrafında ya­ra­nan zireh də o qədər güclü olur. Amma sonra, uzun za­man geyilən bir geyim kimi ən çox istifadə olu­nan yerlərindən köhnəlir, tikişləri sökü­lür və ani bir hərəkətdən yırtılır. Əvvəl heç bir şey hiss et­məz­sən, zirehinin hələ də səni möhkəm sardığını zənn edərsən, amma bir gün birdən-birə səfeh bir şey qarşısında uşaq kimi səbəbini də bilmədən ağ­­la­ma­ğa başlayarsan.

Qarşında xeyli yol açıldıqda hansını seçəcəyini bil­­mə­di­yin zaman hər hansı birinə o an qədəm qoy­ma, otur və gözlə. Dünyaya gəldiyin gün necə inamla və dərindən nəfəs aldınsa, eləcə nəfəs al, heç bir şeyin sənin diqqətini yayındırmasına yol vermə, gözlə və yenə gözlə. Dur, səssizcə dur və ürəyini dinlə. Səninlə danışdığı zaman qalx və ÜRƏYİNİN APAR­DIĞI YERƏ GET.

Hər kəs günah işlədə bilər. Günahın – ya da məsuliyyətin – yalnız bizə aid olduğunu qəbul etmək çox cəsarət tələb edir. Yenə də sənə söylədiyim kimi irəliləmək üçün tək yol budur. Əgər həyat bir yoldursa, həmişə yoxuş yuxarı gedən bir yoldur. Qırx yaşımdaykən anladım ki, yola haradan başlayacağam.

Düşünürəm ki, yaşlılar tə­biətləri qədər müdrik olmadıqları kimi, gənclər də təbiətləri qədər xud­bin deyillər. Anlamaq və an­lamamaq yaşla deyil, hər kə­sin haqq etdiyi yola əla­qəlidir.

Bətnimdə həqi­qə­tən sevdiyim insanın uşağını daşıyarkən necə olur ki, başqa bir adamı sevirmiş kimi hərəkət edirdim. Amma görürsən həyatda heç bir şey bu qədər bəsit deyil, müt­­ləq qara, ya da bəyaz yoxdur, hər zövq içində fərqli ton­lar daşıyır.

Amma güclü ola bilmək üçün insanın özü­­nü sevməsi lazımdır; özünü sevə bilmək üçün də in­san özünü daha dərindən tanımalıdır, özü haqqında hər şeyi, ən gizli, qəbul edilməsi çətin olan şeyləri də bil­mə­lidir. Həyat