Bu kitabdan sitatlar: «Ürəyinin apardığı yere get», Susanna Tamaro

Mövcud olan tək həqiqət və inanılası müəllim in­sanın öz vicdanıdır

gözlərimin önündən çox şey keçdi, amma heç biri qalmadı

İlk çevrilişi insan öz içində et­mə­lidir, bəli, ilk və ən əhəmiyyətli çevriliş budur.

Qarşında xeyli yol açıldıqda hansını seçəcəyini bil­­mə­di­yin zaman hər hansı birinə o an qədəm qoy­ma, otur və gözlə. Dünyaya gəldiyin gün necə inamla və dərindən nəfəs aldınsa, eləcə nəfəs al, heç bir şeyin sənin diqqətini yayındırmasına yol vermə, gözlə və yenə gözlə. Dur, səssizcə dur və ürəyini dinlə. Səninlə danışdığı zaman qalx və ÜRƏYİNİN APAR­DIĞI YERƏ GET.

Bütün bunların arxasında sirli bir şeymi var? Bir za­manlar oxuduğum bir hind kitabına görə bütün güc qis­mə­tin əlindədir, iradənin gücü isə yalnız bəhanədir. Bunu oxu­duqdan sonra məni sonsuz bir kədər bürümüşdü. Ertəsi gün yenə bir neçə səhifə oxuduqda qismətin

Başına gələn hər hadi­sənin bir mənası vardır.

İkimiz də eyni ağacda yaşadıq, amma elə fərqli mövsümlərdə ki!

ölülər yoxluqlarıyla deyil, daha çox onlarla bizim aramızda söylənilməyənlər üzündən bizə əzab verirlər.

“Həyatın bir mənası varsa, – səs sənə deyəcəkdir, – bu məna ölümdür, başqa şeylər onun ətrafında fırlanır”.

Deyirlər ki, ataların günahını övladları çə­kər. Doğrudur, çox doğru, babalarınkını nəvələri, əc­­dadlarımızınkını nəticələri çə­kər

Ata-anama görə ilk vəzifələri uşaqlarını o zamankı ənənəvi tərbiyə sistemiylə yetişdirmək idi. Ürəyimizin səsini dinləmədən tərbiyənin ən mənasız yönlərini zor gücünə tətbiq edirdilər.

Ürəyimizin səsini dinləmədən tərbiyənin ən mənasız yönlərini zor gücünə tətbiq edirdilər.

Bir döyüşdə qələbə çaldıqda insan düşünməməlidir ki, bütün döyüş qələbəylə bitib.

Liseyi bitirib ona Roma universitetinə getmək istədiyimi bildirdiyim an cavabı çox qəti idi, nəbadə dilinə gətirərsən, – deyə etiraz etdi və mən zamanın adətinə boyun əydim. Bir döyüşdə qələbə çaldıqda insan düşünməməlidir ki, bütün döyüş qələbəylə bitib.

İnsanın özündən küsməsi özünə inam­sız­lığa gətirib çıxarır.

əslində ölülər yalnız yoxluqları ilə deyil, onlarla bizim aramızda söylənilməyən sözlər üzün­dən insana əzab verirlər.

İnsan baba və nənəsindən, nə yetim, nə də dul qa­lır. Onları ucsuz-bucaqsız yolların birində tə­­biətin qanunu ola­raq sanki bir çətiri unudan kimi bu­raxırıq.

uçaraq Amerikada sə­­nin əli­nə qon­mayacaq. Geri qayıtdıqda artıq burda ol­­ma­sam, əvə­zi­mə səni bu məktublar gözləyəcək. Niyə belə söy­lə­yi­rəm? Çünki bir ay keçməmişdi ki, hə­ya­tımda ilk dəfə ağır xəs­­tələndim. Buna görə də indi şübhələrim arasında bu da var ki, altı-yeddi ay sonra gəldikdə sənə qapı açmaya, səni qu­caq­la­maya da

Təəssüf ki, sabun köpüklərinə yapışıb xoşbəxtlik içində havada uçmuruq, hə­yatımızda bir başlanğıc, bir son var və bu başlanğıcla son bir ov üstünə atılan tor kimi üstümüzə dü­şür.

İnsan özü haqqında bir düşüncəyə sahib deyilsə, bir məqsəd uğ­run­da vuruşmaq atılacaq ən təhlükəli addımdır...