Etel Voyniç

Mən çox zəngin bir ailədə böyümüşdüm, məni həddindən artıq nazlamışdılar, mənə elə gəlirdi ki, bütün dünya çəhrayı pambıqdan, qəndə tutulmuş badamdan düzəldilib.

Onlar bizə ürəkləri yandıqları üçün və yaxud onlara etməyə müyəssər olduğumuz hansısa yaxşılığa görə minnətdarlıq duyduqları üçün dözürlər.

Hər şeydən əvvəl məhkum edildiyiniz tənhalığı sevməkdən çəkinin və ətrafınıza qalib gəldiyiniz fiziki iztirablardan divar hörməyin”.

Onu nazlayan və ona yalan danışan anası; onun qollarında – dodaqlarında öpüş və yalanla ölən sevimli anası. Etiraf sirrini açan rahib. Onu yoldaşları adlandıran və bir kəlmə böhtan nəticəsində o dəqiqə onun əclaflığa qadir olduğuna inanan gənclər. Onun üçün həssas dost olan qız – ölümcül iztirablar içində ikən kömək istədiyi və cavabında şillə aldığı qız. Bir dost da var idi – həm müqəddəs, həm ata, həm də yalançı

Amma insan qəlbləri isti olsa da,
Mən yenə soyuq olan yerə qovuldum.
Mən onları səslədim, gözlədim və yenə səslədim,
Eşitdilər – amma anlaya bilmədilər.

Bilirsən, kiçik sevinclər və kədərlər, bağlılıqlar – bizim kimi sadə insanlar üçün əziz olan hər bir şey bu cür insanlar üçün həddən artıq adidir və onların həyatlarını doldurmur. Amma biz bütün qəlbimizlə onlara bağlananda və fikirləşəndə ki, bizim dostluğumuz qırılmazdır, hərdən elə görünür ki, biz onlar üçün, sadəcə, artıq yükük

Daha gecdir, gecdir! Mən ucadan çığırıram – o mənim səsimi eşitmir. Mən onun qəbrinin qapısını bərk-bərk döyürəm, o ayılmır. İndi mən səhrada tək qalmışam, gözlərimi bu qanlı torpaqdan ayırıb, dəhşətli, boş göylərə qaldırıram, – bu qanlı torpaqda mənim gözümün işığını basdırıblar. Məni ümidsizlik bürüyür. Mən sizdən ötrü, ey alçaq həşəratlar, sizdən ötrü ondan üz çevirdim!

Mən xoşbəxt bir kəpənəyəm,
Yaşasam da, ölsəm də...

— Mən bunu sizə söyləməyə gəlmişdim.

Mən bilirəm ki, sağ qalanlar, sizin hamınız bir-birinizin arxasında möhkəm dursanız, qəti hücuma keçsəniz, böyük hadisələrin şahidi olacaqsınız.