Herman Hesse

ey hə­qi­qət ov­çu­su, dü­şün­cəl­ərin­də mü­ba­hi­sə­lər­dən və mü­ha­ki­mə­lər­dən qaç. Bun­dan hə­lə heç kəs xe­yir tap­ma­yıb: mü­ha­ki­mə­lər müd­rik də ola bi­lər, ax­maq da.

Adam öz əzabları ilə fəxr etməlidir — hər bir əzab bizim böyüklüyümüzdən xəbər verir”. Əla deyib! Özü də Nitsşedən səksən il əvvəl! Yox, bunu demirdim... bircə dəqiqə. Budur, tapdım. Deməli, belədir: “Adamların çoxu öyrənənə kimi üzmək istəmir.” Gülməli deyil? Əlbəttə, üzmək istəmirlər! Axı onlar suyun yox, torpağın üstündə yaşamaq üçün yaranıblar. Əlbəttə, bu haqda heç düşünmək də istəmirlər. Axı onlar bu dünyaya düşünmək üçün yox, yaşamaq üçün gəliblər!

Bu gözəl dünya dınqıltı əvəzinə musiqi, əyləncə əvəzinə sevinc, pul əvəzinə mənəvi dünya, hay-küy əvəzinə əsl iztirab istəyən adamlar üçün heç vaxt vətən ola bilməz!