Rübailər

Kafirlik ilə din arası bir andır,

Şəkk ilə yəqinin arası bir andır,

Xoşluqla keçir sən bu əziz ömrü bu gün,

Sağlıqla ölüm fasiləsi bir andır.

İçmirsən əgər məstləri töhmətləmə sən,

Yüz qəlbi qəmə, dərdə salır hər fitnən,

Sən içməməyinlə fəxr edirsən, lakin

Yüz iş törədirsən daha pis içməkdən.

Derlər ki, şərab içənlərin yox dini,

Mən içmədəyəm, şərab özü dinimdir.

Hərdən birisi çıxır, deyir ki: bu mənəm!

Mal-dövlət ilə qürrələnir ki: bu mənəm!

Lakin işi bir gün düzəlirkən qoçağın,

Birdən qapını əcəl döyür ki: bu mənəm!

İçmirsən əgər məstləri töhmətləmə sən,
Yüz qəlbi qəmə, dərdə salır hər fitnən,
Sən içməməyinlə fəxr edirsən, lakin
Yüz iş törədirsən daha

Mən dərdini çəkmərəm nə məchul sabahın

Və nə dünənin ki, heç dönüb gəlməyəcək.

Öldükdə mənim cismimi badeylə yuyun,

Təlqinimi də mey şüşəsindən oxuyun,

Məşhər günü tapmaq məni sizə istəsəniz,

Meyxanədə axtarın məni, orda duyun!

Ey xacə, inandırma bizi boş sözünə,
Get, Allaha bax, nəsihəti ver özünə.
Biz düz gedirik, sənin gözün əyri görür,
Bizdən uzaq ol, çarə elə öz gözünə.

Bəsdir daha olduq əqlə hər gün biz əsir,

Dünyada yüz il yaşa, ya bir gün birdir,

Ta kuzəçi etməyib hələ kuzə bizi,

Sən dur mənə bir kasə ilə badə gətir.

Şeyxi gördüm meyxanadan məst çıxır,

Qolda canamaz, əldə də bir şişə çaxır,

– Ey şeyx, – dedim, – nə var, nə üz verdi sənə?

– Mey iç, – dedi, – dünyanın işi sel tək axır.